Skedus

Va Dous vuiañ-karet, va c’hentañ karantez,
’Oa ganet, eveldon, war ar maez, e Breizh-Izel ;
En hon div lojennig n’oa nemet paourentez,
Met ne glaskemp nemet frankiz ’vit hon divaskell,
           Ha laouenidigezh.

Pa vije deuet Annaig er straed gant he deñved,
E lavared diouzhtu : Per n’eo ket pell ac’hano ;
Rak atav, war he lerc’h, me ’boulze va loened,
Ha bemdez, da guzh-heol, ar mare ’vit an distro,
           Me ’yae d’he darempred.

Nag a bet huñvre kaer a raemp e-pad an deiz !
Pa vijemp deuet en oad, ni ’zeufe da zimeziñ ;
Hag hor c’halon kerkent da lammet en hor c’hreiz,
En ur soñjal : pa vez kalz a garantez en ti,
           Eur pinvidik a-leizh.

Ur sulvezh, en ur c’hoad, e kroc’hen ur wezenn
Em boa skrivet don-bras anv va muiañ-karet ;
Soñjal a raen : un deiz, Annaig, en ur dremen,
A welo, goude lenn an anv ganin skrivet,
           Pegement he c’haren !

Siwazh ! Annaig a yoa re gaer ’vit ar bed-mañ ;
Er baradoz he deus ur gurunenn a werc’hez ;
Met va c’halon rannet, alies, en ur ouelañ,
Evit lenn er wezenn anv kaer va c’harantez,
           D’ar c’hoad ez an bremañ.