Skedus

Devezhioù kaer an hañv, evel gwechall adarre,
A laka levenez er galon, er maezioù,
Ha koulskoude, siwazh ! me ’ranko, da bep beure,
               Atav skuilhañ daeroù.

Rak n’he gwelin ket mui, prim ha gae ’vel ul labous,
O vont e-kreiz an heol, a-dreuz ar geot tener ;
E kornig ar vered eo kousket bremañ, didrouz,
               Va mignonez ken ker !

Ne c’hallin mui bremañ tañva plijadur ebet,
Kalon ha daoulagad zo marv ’vit an douar ;
Mont a ran d’ar vered, evel un den dilezet,
               Da guzhat va glac’har.

Ya, mont a ran alies war he bez da zaoulinañ,
Abalamour n’eus ket en-dro din ur mignon
Hag a zeufe, dre druez, ur mare da vihanañ,
               Da frealziñ va c’halon.

Ral e soñjer, siwazh ! pa vezer el levenez,
E gwalleur an dud all, en o foanioù skrijus ;
Mignoned, koulskoude ra vezo c’hwek holl ho puhez,
               Ra vezoc’h eürus.