Skedus

Meur ’hini a damall d’ar gozh drouized wenn
Al lazhoù graet gante war-c’horre an daol-vaen,
Met ret eo, ’raok barniñ an amzer dremenet,
Deus an amzer nevez distagañ hon spered.
D’ar c’houlz-se ar fallakr, distroet deus ar vad,
N’oa pemp bloaz dirakañ evit ’n em wellaat ;
Ha p’arrue ’vitañ an amzer da baeañ,
Anezhañ e-unan ’yae d’ar marv gant joa.
Bremañ bec’h ar muntrer a bouez c’hoazh war e chouk
Betek an eur e kouezh ar gontell war e c’hoûg.

Nag a zen a furnezh ’roe e wad da skuilh
’Vit distreiñ deus ar vro ar gwall hag an drubuilh !
Pegen nebeut bremañ a gerzhfe d’ar marv
Evit mad e nesañ hag evit mad e vro !
Pegen nebeut hirie, d’o ene, ’deus evezh
’Lec’h gwechall e kreded en he divarvelezh !

Nann, n’it ket da grediñ ’oa hon zadoù tud ouez,
Re uhel e savent o spered evit-se.

Goude eo e kouezhjont, dindan ar Romaned
Pere a harluas kredennoù an drouized.